Het is als met dansen. De kracht van de gewoonte. Het kan in ons voordeel spelen en het kan in ons nadeel spelen. Hangt af van welke gewoonte. Ik mocht vandaag ervaren dat ik nog een heel oud stuk in mij zitten heb, die me al mijn hele leven parten speelt, in mijn nadeel meestal. En dat het er nog steeds zat, diep diep in mij. En onmiddellijk met het ervaren ervan en me er compleet in te verliezen, duwde ik mezelf nog meer naar beneden en kwam ik in een geblokkeerde energie waarin pijn en angst verscholen zaten. Een kwetsbaarheid diep in mij kwam naar boven, werd blootgelegd en ik vond het allesbehalve leuk. Ik vond het afschuwelijk. Vreselijk. En mijn mind maakte het allemaal nog 10 keer erger. Het hele scenario speelde zich de twee uren erna steeds opnieuw af in mijn hoofd en met de minuten die verstreken, werd de impact van hoe ik me gedragen had, erger en erger. Ik weet dat we in staat zijn om nachtmerries te creëren en drama. Wel ik geef het niet graag toe, ik was het heel even ook aan het doen. Gelukkig ben ik me heel erg bewust van wat ik doe. Niet altijd gemakkelijk en toch zou ik het niet anders willen. Ik kan mezelf heel snel ‘corrigeren’. Mijn mind dan toch. En ik merk, of tenminste dat is een overtuiging in mij, dat een proces doorvoelen en transformeren mij veel gemakkelijker afgaat, als ik alleen ben. Nu mag ik opnieuw ervaren dat het even waardevol kan zijn, als je je proces en dus je kwetsbaarheid deelt met iemand en je er eventjes ‘samen’ doorheen gaat. Niet dat de ander iets hoeft op te lossen voor jou, neen, het is de liefdevolle aanwezigheid en acceptatie van de ander voor jouw proces en dus voor wie jij op dat moment bent, die een extra ’touch’ geeft. Het is voor mij ook nog een verder ontdekken hierin en vooral een opnieuw herinneren dat dit helemaal ok is en kan en mag en dat ik hier zelfs geen waarde hoef aan te koppelen. Zoals alles in mijn leven me brengt wat ik nodig heb, mocht ik een tijdje na de ervaring, er zijn voor iemand anders, die ook tegen iets aan liep. Er waren herkenningspunten voor mij, al raakte het een ander thema aan. En ik deelde mijn inzicht die ik had na mijn ervaring van deze namiddag: de kracht van het gewoon worden en nog beter gezegd, de kracht van herhaling. En ik moest denken aan het dansen. Toen ik dansles volgde, leerden we pasjes. De eerste keer dat er nieuwe pasjes werden aangeleerd, waren die soms heel erg moeilijk en kon ik ze met momenten langs geen kanten volgen. Ik dacht echt: dit lukt me nooit, zo moeilijk. De volgende les echter, herhaalden we ze en lukten ze, tot mijn grote verbazing, meestal al veel beter. Ook al had ik tussendoor niet geoefend en was ik ze eigenlijk al een beetje vergeten. Het opnieuw aanleren ging gewoon veel vlotter. En dit had ik nu net even nodig voor mezelf, na de ervaring van deze namiddag. Het inzicht die ik kreeg, nog dieper binnen trekken in mezelf, door het voor iemand anders ook in te zetten.
Ik hoef echt niet zo hard te zijn voor mezelf. Ik mag fouten maken, ik mag falen. Ik mag leren. Ik ben echt ok zoals ik ben. En ik weet dat bij de volgende ervaring en het naar boven komen van nog restjes van dit oude stuk, alles veel zachter zal zijn en ik er met meer gemak op een andere manier zal mee omgaan.

Lieve Ragna, het spijt me dat ik je zo naar beneden duwde, dat ik je niet meer accepteerde, dat ik niet meer in je geloofde. Ik kom terug in vertrouwen bij jou. Ik vind je zo waardevol en ik laat je niet zomaar stikken. Het spijt me dat ik je even in de steek liet. Dat ik harde woorden naar je riep in mijn hoofd. Ik wil je onvoorwaardelijk graag zien en ik wil volledig in vertrouwen zijn. Ik geloof in jou, ik weet dat je het kan en ik zal je steeds opnieuw helpen om dit ook echt te voelen. Dat je het kan. En dat je niet bang hoeft te zijn om te falen. Dat je vanaf nu echt in vertrouwen mag zijn. Vergeef me aub. ik hou van jou. Dank je wel.

Ragna
24 september 2024